Biografie
“Hond en baasje in harmonie laten samenleven, is mijn passie”
Over Mezelf
Mijn drijfkracht.
Mijn doel.
Ik ben Tracey Conings (°1981) en ben van oktober 2020 gestart met opleidingen aan Toscanzahoeve in Langdorp, waar ik les krijg van gediplomeerde mensen die weten waarover ze praten en zo goed en kwaad mogelijk de studenten begeleiden, om zoals ik volledig van nul te kunnen starten met hun nieuwe droom.
Ik ga jullie wat over mezelf vertellen zodat jullie mijn drijfkracht en doel weten waarom ik met deze opleiding gestart ben en me als gediplomeerde op de kaart wil zetten als hondeninstructeur, hondengedragsdeskundige, puppycoach en gedragskeurmeester.
Vanaf mijn geboorte zijn er honden in mijn gezin en zij maakten er ook altijd heel close deel van uit.
De eerste hond die ik heb mogen kennen in mijn leven was Barry. Hij was een collie, een echte ‘Lassie’ zoals ze vaak in de volksmond genoemd worden. Hij was mijn dikke vriend en was altijd bij me in de buurt. Hij waakte goed over mij als ik in mijn koets op de wandel ging. Geen vreemde mocht te dichtbij komen. Voor de rest deed hij geen vlieg kwaad maar ik was heilig voor hem. Ook thuis had hij graag dat ik bij hem in de zetel mocht liggen in zijn schoot. Spijtig genoeg is hij op oudere leeftijd gestorven aan een blokkade in zijn maag door een rubberen speeltje.
Na Barry kwam Joery in mijn leven. Hij was een goudkleurige labradorpup die weer leven bracht in het gezin bij mijn moeder. In het begin vond ik hem eng omdat hij scherpe tandjes had maar al gauw ontstond er weer een hechte band tussen ons. Een hele speelse en superlieve hond die spijtig genoeg niet oud is geworden door darmkanker.
Ook CJ en Barry (2) behoorden tot mijn gezin bij mijn vader. CJ was een zwarte labradorteef. Superlief karakter die 3 nestjes heeft gehad. Deze waren telkens ‘een ongelukje‘, maar eens ze er waren werden ze met open armen door ons ontvangen. Ik was dan ook altijd te vinden bij de pups.
Barry (2) was de 2e hond bij mijn papa. Hij was een Tervuurse herder. Met Barry ben ik als kind van 10 à 11 jaar naar de hondenschool gegaan omdat mijn vader wou dat ik hem in de hand kon houden. Na zovele jaren weet ik nu dat die hondenschool de klassieke opleiding toepaste maar ik deed als kind wat er van mij verwacht werd. Ik weet nu dat honden ook op een positieve manier kunnen opgevoed worden en dat is een methode waar ik volledig achter sta. Ik weet nu ook dat die methode beter had gewerkt bij Barry want hij was een bange hond met veel angstagressie. Vooral naar vreemden toe, maar we wisten dat hij onvoorspelbaar was. Hij kon superlief zijn, en ik zag ook hem supergraag. Mijn vader heeft hem wel gehouden en geprobeerd hem een zo goed mogelijk leven te geven en dacht op dat moment dat hij een extreme waker was. Dat we in het bos woonden was ook wel een pluspunt, want er kwam geen mens veilig tot aan de voordeur. We wisten toen gewoon niet beter.
In diezelfde periode kwam ook Sloeber op onze weg. Hij was een kruising met de looks van een jachthond. We hebben nooit de exacte mengeling geweten. Hij was erg op zichzelf en trok zijn plan en kwam zo nu en dan eens piepen. Hij deed voornamelijk dagelijks zijn ‘ronde’ in het bos, maakte een lange tussenstop aan een taverne vlakbij waar hij dan de nodige koekjes kreeg en keerde daarna gewoon terug naar huis. Hij was niet gemaakt om vast te zitten. CJ, Barry en Sloeber zijn op hun tijd overleden door ouderdom.
Daarna ben ik het huis uit gegaan en kreeg ik van mijn ex mijn eerste hond om een eigen gezin te starten. Zijn naam was Mickey. Hij was een kruising Chihuahua/Vlinderhond. Mijn ex was niet enorm op hem gesteld en zag Mickey al snel als last. Het hondje had echt geen gelukkig leven. Ik heb toen heel snel van mijn hart een steen gemaakt en de juiste beslissing genomen door hem toe te vertrouwen aan mijn tante en nonkel waar hij een leven gehad heeft van 13 jaar, en dat als God (hond) in Frankrijk.
Door een verhuis en heel dat gebeuren heb ik een aantal jaren geen hond gehad. Dat waren lege jaren waar ik me niet compleet voelde en er echt iets of iemand ontbrak. Toen ik een paar jaar later verhuisde, was mijn eerste vraag aan die huisbaas of honden toegelaten waren. Zijn antwoord was positief dus dat huurcontract was snel getekend!
Kort na de verhuis was ik een paar dagen aan zee en liep ik toevallig voorbij een dierenwinkel waar ik allemaal kleine pups zag zitten. Nu weet ik dat het om een broodfokker ging maar ook toen wist ik nog niet beter. Ik was meteen verkocht! Een klein wit pluizig bolletje met zwarte oren deed mijn hart sneller slaan. Twee dagen later was ze van mij. Ik heb haar de naam Dipsy gegeven. Zij is een kruising Malthezer/Yorkshire. Vanaf de eerste dag waren we onafscheidelijk. Waar ik was, was zij ook. Ze is mijn soulmate, mijn teddybeer, mijn maatje en mijn compagnon. We delen lief en leed. Mijn moeder had op dat moment haar 2e labrador, en ondanks ik en mijn familie altijd honden hebben gehad van het groter kaliber, was ook zij meteen verkocht. Ze liet me verstaan dat zo een klein Dipsy’tje ook wel iets voor haar was.
Een half jaar later hadden vrienden een nestje Malthezer/Vlinderhond pups en heb haar toen een pup cadeau gedaan. Hij kreeg de naam Tootsie. Ik ging regelmatig met Dipsy op bezoek en we merkten dat Dipsy en Tootsie voor elkaar gemaakt waren. Er was al snel een romance tussen die twee. Op een dag had ik Dipsy even bij mijn moeder gelaten. Ik kreeg plots telefoon van een enorm panikerende moeder. Ze riep door de telefoon dat ‘die 2 vasthingen’ en wat ze nu moest doen. Ikzelf ben er tamelijk kalm bij gebleven en heb haar gezegd dat ze het maar moest laten gebeuren want dat het toch te laat was.
Ik begon me voor te bereiden op wat kon komen.
En inderdaad … Iets later konden we op de eerste echodate bij de dierenarts maar liefst 7 pups tellen. Ook Dipsy leek aandachtig mee te kijken naar het scherm. Alsof ze wist wat haar te wachten stond. Ze was ook altijd fier om haar buikje te tonen.
2 maanden later was het zover !
Ik merkte op een avond dat ze niet zichzelf was en er iets stond te gebeuren. Ik moest normaal gaan werken maar heb toen alles afgebeld en ben met haar thuis gebleven. Maar goed ook … Op 13 februari om 23u is de bevalling begonnen. Het eerste pupje was een grote dikke en een moeilijke voor haar. Ik heb haar ermee geholpen. Hem eruit getrokken en het vliesje stuk gemaakt en eens dat gebeurd was moest ik niets meer doen. Ze wist perfect wat van haar verwacht werd. Superfier en vol bewondering heb ik samen met haar alles meegemaakt. Zo mooi om te zien hoe zij meteen haar taak als moeder op zich nam.
De laatste pup is op 14 februari om 3u geboren. Spijtig genoeg is hij 3 dagen later overleden. Het huis was dus gevuld met 6 gezonde pups! Leven in de brouwerij! Mijn moeder en ik wisten vanaf de eerste echo al dat we elk een pup van de nest van onze honden wilden houden. Zij nam de eerste en ik de laatste pup die in leven was. Haar gabber kreeg de naam Joopy en de mijne kreeg de naam Tino. Een afkorting van Valentino omdat hij op 14 februari (valentijn) was geboren. De rest van de familie is bij vrienden en kennissen goed terecht gekomen. Een jaar later heb ik een Dipsydag georganiseerd. Ik heb alle baasjes met de pups van Dipsy en Tootsie uitgenodigd voor een gezellig samenzijn en het was een happy weerzien en een heus feest.
5 jaar geleden – in 2016 – is mijn moeder spijtig genoeg overleden. Ik heb toen haar treurende ‘kindjes‘ bij mij in huis genomen en kan zeggen dat ik nu al 5 jaar een geweldige familie heb met 4 gelukkige honden. Dipsy en Tootsie zijn ondertussen beide 14 en Joopy en Tino zijn 12 jaar.
Je kan dus zeggen dat ik in een senioren-honden-home leef, met de nodige zorgen die oudere honden met zich meebrengen. Maar ik zou ze voor geen geld meer kunnen missen en help hen met wat ik kan en met wat nodig is. Zelf heb ik geen kinderen en kon ik mijn volledige aandacht en liefde aan hen geven. Wetende dat ik die onvoorwaardelijke liefde in viervoud terugkrijg.
In 2019 ben ik door mijn gezondheid moeten stoppen met werken als kok in een grootkeuken van een woon- en zorgcentrum. Koken is één van mijn grote passies en het was dus een opdoffer. Ik hoopte dat het maar voor even was, maar in 2020 liet mijn dokter me weten dat een fulltime werkhervatting onwaarschijnlijk zou zijn. Maximum parttime ‘als’ ik nog wat beter zou worden. Omdat ik iemand ben die niet bij de pakken blijft zitten en mezelf te jong vind om niets te doen, ben ik beginnen nadenken wat mijn eventuele opties konden zijn als …
Na wat surfen kwam ik de site Toscanzahoeve tegen. Ik zag dat er dus opleidingen bestonden in de hondenwereld die erkend waren en waar ik een diploma voor kon behalen. Ik zag dit meteen zitten en was super gelukkig dat ik ook van deze passie eventueel mijn beroep zou kunnen maken.
Ik heb me bevraagd bij mijn dierenarts, hondentrimmer, … om te zien of er vraag was naar die beroepen. Zij reageerden één voor één heel enthousiast! Ik heb me meteen ingeschreven voor de opleiding hondeninstructeur en hondengedragsdeskundige. Al snel zag ik, dat door een aantal extra modules te volgen, ik ook voor puppycoach en gedragskeurmeester kon gaan. Hier moest ik niet lang over nadenken. Ik heb die er ook meteen bij genomen en ben dan uiteindelijk in oktober 2020 gestart.
Ondertussen zit ik midden in de opleiding en kijk ik telkens enorm uit naar de lesdagen. De lessen worden gegeven door ervaren mensen die hun ervaring en kennis met volle overtuiging op een interessante manier delen. Thuis heb ik 4 honden waar ik mijn leerstof op kan uitoefenen. Zij willen met plezier dienen als leerling en zelfs als leermeesters. Want ook zij leren me alle dagen nog iets bij.
Wat moet ik nog meer willen …? Zeg nu zelf!?
Momenteel volg ik een stage bij Hondenschool Bollie in Retie. Daarna zal ik er aan de slag gaan als hondeninstructeur, en dit voor honden die in aanmerking komen om les te volgen in de hondenschool (géén 1 op 1 les).
Door al die jaren heen zie ik dat door gebrek aan kennis er veel fout kan gaan tussen de hond en het baasje. Er zijn spijtig genoeg veel honden die geen eerlijke kansen krijgen en/of door een slechte start in hun puppytijd met problemen zitten die ze zelf niet kunnen uitleggen. Ze worden ook dikwijls niet begrepen en belanden regelmatig in een asiel of veel erger…
Ik wil nieuwe eigenaren helpen om hun pup de juiste start te geven zodat ze elkaar van in het begin kunnen verstaan. Ik wil eigenaren helpen en begeleiden om hun hond te leren kennen zodat zowel hond als baasje gelukkig samen in harmonie kunnen leven.
“Ik wil de stem zijn voor elke hond die het zelf niet kan vertellen.”
Ik hoop dat ik een meerwaarde kan zijn in de maatschappij en zal slagen in mijn opzet zoveel ik kan. Dat elk gezin hetzelfde gelukkige en complete gevoel mag ervaren zoals ik mijn hele leven heb mogen doen met elke hond die ik heb mogen kennen. Ik streef naar die dag dat beiden gelukkig kunnen samenleven en wandelen op één lijn.
Groetjes en veel succes,
Tracey
